OTUZ BEŞ YAŞ

Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.
Dante gibi ortasındayız ömrün.
Delikanlı çağımızdaki cevher,
Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,

Gözünün yaşına bakmadan gider.
Şakaklarıma kar mı yağdı ne?
Benim mi Allah’ım bu çizgili yüz?
Ya gözler altındaki mor halkalar?

Neden böyle düşman görünüyorsunuz;
Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?
Zamanla nasıl değişiyor insan!
Hangi resmime baksam ben değilim:

Nerde o günler, o şevk, o heyecan?
Bu güler yüzlü adam ben değilim
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;

Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız

Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,

İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Her yıl biraz daha benimsediğim.
Ne dönüp duruyor havada kuşlar?

Nerden çıktı bu cenaze? Ölen kim?
Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.
N’eylesin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak

Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak.
Taht misali o musalla tasında.

Cahit Sıtkı Tarancı

1 Ocak 1910 tarihinde Diyarbakır’da doğan Cahit Sıtkı Tarancı ilkokulu bu şehirde tamamladı. Ortaöğrenimini Saint Joseph’te, lise öğrenimini Galatasaray Lisesinde tamamlayan Tarancı, daha sonra Mülkiye Mektebine girdi. Fakat burayı tamamlayamadı ve Paris Siyasal Bilgiler Fakültesine başladı. İkinci Dünya Savaşının başlaması üzerine eğitimini yarım bırakarak Türkiye’ye döndü.

Bir süre Adalet Bakanlığı ve Anadolu Ajansında çevirmen olarak çalıştı. İlk şiiri Servet-i Fünun Dergisinde yayınlandı ve edebiyat dünyasının ilgisini çekti. 1954 yılında ağır bir hastalığa yakalandı ve tedavi için gittiği Viyana’da 1956 yılında hayatını kaybetti. Ankara’da toprağa verildi.

Şiir yazmaya lisede okuduğu dönemlerde başlayan Cahit Sıtkı Tarancı, Cumhuriyet döneminin en önemli şairlerindendir. Şiirlerinde batının etkileri görünür, Divan Edebiyatına ise her zaman uzak olmuştur. En önemli şiiri “Otuz Beş Yaş”, 1946 yılında CHP tarafından düzenlenen yarışmada birincilik kazanmıştır. Şiirlerini açık ve sade bir dille yazmıştır. Şiirlerinde genellikle yaşama sevinci, aşk, sevda, yalnızlık ve ölüm temalarına yer vermiştir. Kendisini anlattığı kişisel şiirlerinde ise çirkin olduğunu ve pek sevilmediğini dile getirmiştir. Varlık dergisinin 1957 yılında düzenlediği ankette en beğenilen şair seçilmiştir.

Cahit Sıtkı Tarancı’nın şiirleri; Ömrümde Sükut (1933), Otuz Beş Yaş (1946), Düşten Güzel (1952), Sonrası (1957), Bütün Şiirleri (1983) adlı kitaplarla yayımlanmıştır.

Yakın arkadaşı Ziya Osman Saba’ya yazdığı mektuplar, 1957 yılında ”Ziya’ya Mektuplar” adıyla yayımlandı.